Budownictwo istniało od zawsze. Już w epoce kamienia łupanego stawiano prowizoryczne budynki stanowiące ochronę przed zjawiskami atmosferycznymi, które stanowiły śmiertelne zagrożenie dla człowieka, z uwagi na brak leków w tamtych czasach.
Musiało minąć wiele setek lat zanim człowiek postawił wszystko na jedną kartę, czyli postanowił się osiedlić w jednym miejscu. Przejść z trybu koczowniczego na osiadły. Pierwsze osady stanowiły połączenie kilku domów pozbawionych okien, jedyny otwór jaki budowle posiadały to wejście umiejscowione na dachu. Osady były pozbawione murów obronnych, ponieważ było to budownictwo specjalne, które wtedy było jeszcze nieznane. W miarę z upływem czasu i rozwojem technologi oraz myśli technicznej ludzi wznoszono coraz to bardziej skomplikowane i popisowe budowle. Budownictwo specjalistyczne zaczęło wchodzić w etap rozwoju, przeżywało swój renesans. W zależności od części świata wznoszone były inne budowle w różnych stylach, wielkościach oraz innym przeznaczeniu.
Zobacz: budownictwo specjalne
Na terenach żyznego półksiężyca wznoszone były wysokie, kamienne, solidne oraz zdobione mury zdolne wytrzymać dużo. Na terenach Germanii mur stanowiła palisada lub wał ziemny. Z całą pewnością nie robiły one takiego samego wrażenia jak mury na Bliskim Wschodzie jednak można się pokusić o stwierdzenie, że wał ziemny był równie wytrzymały co kamienny mur. Umocnienia obronne zwane murami były używane, aż do Pierwszej Wojny Światowej, jednakże już na początku dwudziestego wieku zauważono, że fortyfikacje kamienne używane w średniowieczu czy starożytności nie spełniały należycie swojej roli w obliczu wielkokalibrowej artylerii, dlatego też nie postanawiano ich reaktywować po zakończeniu konfliktu.